นวรัตน์ดอทคอม

หลังจากที่นางก้าน เสียชีวิตได้ไม่ถึงสามวัน ลูกหลานที่อยู่ทางอื่น ก็มาขนข้าวของทรัพย์สมบัติของนางก้าน ส่วนนางน้อยลูกสาวคนเล็ก ก็ได้แต่มองตาปริบๆไม่กล้าที่จะทักท้วงหรือห้ามปรามเ หล่าบรรดาพี่ชายพี่สาวของตน หลังจากที่ขนข้าวของกันไปสมใจแล้ว นางน้อยก็เดินเข้าไปดูตู้เสื้อผ้าของนางก้านผู้มารดา น้ำตาก็ต้องหลั่งรินออกมา เพราะทรัพย์สมบัติต่างๆของนางก้าน ถูกเหล่าพี่ๆเอาไปจนหมด เหลือเพียงเศษผ้าติดตู้อยู่เพียงสองสามชิ้น
คำน้อยก็ไม่ได้ออกจากปากของนาง ถึงจะอาลัยทรัพย์สมบัติของแม่เพียงใด แต่ด้วยพี่ๆทุกคนก็เป็นผู้ส่งเสียเลี้ยงดู ทั้งแม่และตนมาตั้งแต่จำความ
คืนที่สี่ก่อนวันที่จะเผาศพนางก้าน นางน้อยให้รู้สึกคิดถึงนางก้านผู้มารดา นอนร้องให้คิดถึงแม่จน ผรอยหลับไปแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จนกระทั่ง
"น้อยเอ้ย.....แม่มาหาเอ็งแล้ว"
"แม่....แม่จ๋าน้อยคิดถึงแม่จ้ะ พวกพี่ๆเอาของแม่ไปจนหมด"
"เออ ข้ารู้ ข้าเห็นทุกอย่าง เอ็งอย่าเสียใจไปเลย ข้าน่ะเก็บของเอาไว้ให้เอ็ง ไม่มีใครเอาไปได้"
"จ๊ะแม่....."
"เอ็งไปดูในตู้ของแม่นะ ของอยู่ในนั้นเอ็งจงไปดูเถิด"
"แต่ว่าพวกพี่ๆเขาเอาของไปจนหมด ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยนะจ๊ะ"
"เอ็งเชื่อข้าเถิดนางน้อย ของๆเอ็งข้าให้เอ็ง ไม่มีใครเอาไปได้...."
นางน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมา เสียงหน้าต่างกระแทกกับฝาบ้าน ลมพัดอื้ออึงคะนึงดังหวีดหวิวเสียงแทงความรู้สึก นางน้อยพยายามเรียบเรียง ความฝันว่าในฝันนั้นแม่ของตนพูดว่าอย่างไรบ้าง แล้วนางน้อยก็เริ่มร้องไห้อีกครั้งด้วยความที่คิดถึง แม่ และหลับไปอีกครั้ง
"ทำไมเอ็งไม่ไปเอาของในตู้..ตะเดี๋ยวคนอื่นก็จะมาเอา ไปกันเท่านั้น....รีบตื่นซะแม่อยู่กับเอ็งได้ถึงวันน ี้เท่านั้นนะ................................"
นางน้อยสะดุ้งตื่นอีกครั้ง มองออกไปที่หน้าต่าง เห็นฟ้าริบๆเริ่มจะรำไรใกล้สว่าง นางจุดตะเกียง แล้วเดินไปที่มุ้งของลูกชายทั้งสองคน เห็นว่ายังหลับก็เลยเดินไปห้องน้ำ นางน้อยล้างหน้าล้างตาดีแล้ว ก็เริ่มจะนึกถึงเรื่องความฝันอีกครั้ง แล้วเดินไปดูที่ตุ้เสื้อผ้าของนางก้านผู้มารดา โดยมิได้คิดว่าจะพบเห็นอะไรในตู้อีก เพราะว่าได้ดูมาแล้วสองครั้งหลังจากที่บรรดาพี่ๆได้เ อาของในตู้ออกไปจนหมด แต่แล้วนางน้องก็ต้องพบกับความปะหลาดใจ เมื่อสายตาของนางมองเห็นห่อผ้าห่อนึง แม้ในเงาสลัวของตะเกียง แต่ก็ชัดเจนว่าเป็นห่อผ้าจริงๆ นางน้อยหยิบออกมาแล้วนั่งลงเปิดห่อผ้านั้นดู ปรากฏว่าข้างใน มีสร้อยทอง 2เส้นกำไลข้อมือ2อัน แหวนทอง2-3วง นางน้อยจำได้ว่าเป็นของนางก้านผู้มารดานอกนั้นก็ยังม ีพระเหรียญอาจารย์สุรินทร์อีก5-6เหรียญ เครื่องรางแปลกๆ และที่นางจำได้ดีคือพิรอดแขนของอาจารย์สุรินทร์ ซึ่งเป็นของนายชุบ พ่อของนางเอง นางน้อยแปลกใจเป็นอย่างมากที่ ห่อผ้าห่อนี้ ยังอยู่ในตู้ทั้งๆที่เมื่อนางดูครั้งแรกและครั้งที่ส อง ภายในตู้แทบจะไม่เหลืออะไรเลย ถึงนางจะได้ยินพี่ชายคนโตพูดว่า"พระของพ่อหายไปไหนวะ " แต่นางก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนั้นนางกำลังจับต้นชนปลาย อะไรไม่ถูก และนางน้อยก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงหมาเห่ากรรโชก และหอนขรมไปหมด ถึงแม้ฟ้ากำลังจะสางเต็มทนนางก็อดขนลุกกับสิ่งที่เห็ นคือห่อผ้าห่อนี้ไม่ได้ และที่นางถึงกับต้องสะดุ้งสุดตัว ก็เมื่อนางได้ยิน
"ข้าให้เอ็งเก็บเอาไว้ทำทุน เอ็งจะทำยังไงก็สุดแท้แต่ มันเป็นสมบัติของเอ็งแล้ว"
นางน้อยก้มกราบออกไปยังหน้าต่าง เสียงหมาที่เห่าหอนอยู่ ก็พลันปลาลาสนาการไปพร้อมกับแสงสว่างของรุ่งอรุณ นางน้อยเล่าเรื่องนี้ให้กับนายพวงผู้สามีฟัง จนผ่านมาถึงเกือบ20ปีเข้าให้แล้ว และเรื่องราวนี้ก็ได้ถ่ายทอดผ่าน นายเอก พร้อมกับของบางสิ่งที่ผ่านมาถึงมือ เชิญชมกันครับ

คุณเอกครับ....
มีชิ้นไหน พอที่จะผ่านมือมาถึงผมบ้างครับ...

มีแต่ทุ่งเหยียบดอกครับ อย่างอื่นผมให้เขาทำบุญสร้างเครื่องทำน้ำเย็นไปหมดแล้วครับ

อนุโมทนา ด้วยคับ

_________________
"สติเป็นบ่อเกิดของธรรม ใครอยากให้ธรรมเกิด พึงมีสติอยู่ทุกเมื่อ"