เจตนาดี

[รสมน]

[บทสนทนาธรรม หลวงพ่อชา]

โยม : หลวงปู่ครับ ผมจะขอนับถือแค่ พระพุทธ กับ พระธรรมนะครับ เพราะพระสงฆ์ทุกวันนี้ มีแต่เรื่องเสื่อมเสีย ผมว่าพระแท้ๆ หมดแล้วจากพุทธศาสนาไปแล้ว !

หลวงปู่ : ถ้าเป็นอย่างนั้น แสดงว่า โยมก็ไม่นับถือ อาตมาด้วยสิ

โยม : เปล่าครับๆ หลวงปู่ ผมยังเคารพศรัทธาหลวงปู่เหมือนเดิม

หลวงปู่ : อ้าว ! ไหนว่าไม่นับ ถือพระสงฆ์ไงล่ะ

โยม : เว้นหลวงปู่สิครับ

หลวงปู่ : เว้นหลวงปู่ก็แสดง ว่า หลวงปู่ก็ไม่ใช่พระสงฆ์สิ

โยม : (ทำหน้าเหมือนคิดหนัก)

หลวงปู่ : โยม ! เวลาเขาหาเอาทองคำนั้น เขาไปหามาจากที่ไหน

โยม : ไปขุดดินแล้วร่อนแยกเอาทองมาครับ

หลวงปู่ : ดินมากหรือทองมาก

โยม : ดินมากครับผม ร่อนจากดินมาก ได้ทองแค่นิดเดียว

หลวงปู่ : มันก็เหมือนพระสงฆ์นั้นแหละ พระสงฆ์ก็ร่อนมาจากลูกชาวบ้าน ลูกสมมติ

พระสงฆ์ไม่ใช่เป็นพระอรหันต์แล้วมาบวชเมื่อไหร่ มันก็มีดีบ้างเสียบ้าง จะให้ดีหมด มันก็ทำไม่ได้ จะให้มันเสีย หมดก็ทำไม่ได้

ส่วนที่มันเป็นดินก็อย่าเอา ให้เอาส่วนที่มันเป็นทองสิ

ถ้าเชื่อหลวงปู่ ... ถ้าเคารพหลวงปู่ ก็จงเชื่อว่า ... พระผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ มีมากมาย อย่าเหมาว่าไม่ดีทั้งหมด

ขนาดคุณ ยังมีข้อเสีย จะให้ดีทั้งหมดทั้งโลกก็ไม่ได้

พระรัตนตรัย เหมือนไม้สามลำค้ำกันไว้
เอาออกอันหนึ่งมันก็ล้ม

จำไว้ พระก็คือนักเรียน
ผู้เป็นอริยะ คือ ผู้สอบผ่าน
ผู้ประพฤติไม่เหมาะสม คือ ผู้สอบตก

ให้สงสารคนสอบตก อย่าไปเกลียดคนสอบตก เพราะไม่มีใครอยากจะสอบตก เข้าใจนะ !

หลวงพ่อชา








"บุคคลผู้ให้ทานบ่อยๆ ย่อมมีฤทธิ์บันดาลในที่ทุกสถาน
แม้นเทวดาที่เรามองไม่เห็นตัว ก็มีความเคารพรัก
ไปสู่ที่ใดสถานใด ไม่มีความอดอยากขาดแคลน
ด้วยอานิสงส์แห่งการให้ทานนั้นเอง"

หลวงปู่ลี ตาณังกโร
วัดป่าหัวตลุกวนาราม
ตำบลสระแก้ว อำเภอลาดยาว จังหวัดนครสวรรค์
๘๖ ปี พรรษา ๕๒ (๒๕๖๕)





#วัดจะดีไม่ใช่ดีเพราะโบสถ์สวย

"... วัดจะดี ไม่ใช่ดี​ เพราะโบสถ์สวย
... หรือร่ำรวย​ ด้วยทรัพย์ อสงไชย
... แต่วัดดี​ เพราะพระเณรเก่ง​ เคร่งวินัย
... ยึดหลักใจ​ อรหันต์​ เป็นสันดาน ... "

#หลวงตามหาบัว_ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี]






… ไปกังวลเรื่องของคนอื่นทำไม …

…ตอนนี้มีเวลาทำก็รีบทำ
ไม่ต้องไปกังวลคนอื่น
“ ตัวเรานั่นแหละที่น่ากังวล “

.ยังต้องทำอีกมาก
ไปกังวลเรื่องของคนอื่นทำไม
“ ทำงานของเราให้เสร็จสรรพเรียบร้อยก่อน “
หลังจากนั้นจะไปช่วยใครก็ไม่เป็นปัญหาอะไร

.ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็ไม่ช่วย
แต่จะไม่วิตกกังวล
ไม่เดือดร้อนกับความทุกข์ของผู้อื่น
“ ตอนนี้เรายังเดือดร้อนอยู่ “
เพราะยังตัดอุปาทานไม่ได้

.ยังหลง ..ยังเห็นว่าเขาเป็นพ่อเป็นแม่
เป็นพี่เป็นน้องของเราอยู่
พอเป็นของเรา ..” ก็จะยึดติด “

.อยากจะให้เขาสุข
อยากจะให้เขาเจริญ อยากจะให้เขาดี
โดยไม่มองความจริงว่า ..
“ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเลย “.

…………………………………….
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ ชลบุรี
กำลังใจ ๕๙ กัณฑ์ที่ ๔๔๗
๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๕







#วาสนานั้นเป็นไปตามอัธยาศัย

คนมีวาสนาในทางที่ดีมาแล้ว แต่คบคนพาล
วาสนาก็อาจเป็นคนพาลได้

บางคนวาสนายังอ่อน เมื่อคบบัณฑิต
วาสนาก็เลื่อนขึ้นเป็นบัณฑิต

ฉะนั้น...บุคคลควรพยายามคบแต่บัณฑิต
เพื่อเลื่อนภูมิวาสนาของตนให้สูงขึ้น

ผู้มีปัญญา...ไม่ควรให้สิ่งที่ล่วงแล้วตามมา
ไม่ควรหวังในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง

ผู้มีปัญญา...ได้เห็นธรรมซึ่งเป็นปัจจุบัน
ควรเจริญความเห็นนั้นไว้เนืองๆ ควรรีบทำเสีย

ผู้มีปัญญา...ซึ่งมีธรรมเป็นเครื่องอยู่
มีความเพียรแยกกิเลสให้หมดไป จะไม่เกียจคร้าน
ขยันหมั่นเพียรทั้งกลางวันและกลางคืน.

หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต
วัดบ้านหนองผือ ต.นาใน อ.พรรณานิคม จ.สกลนคร






"พิจารณามั่งซี๊ สังขารร่างกาย มันเจ็บป่วยให้เห็น มันเป็นทุกข์เห็นไหม สิ่งไหนเป็นทุกข์ มันไม่ใช่ตัวตนของเรา บังคับบัญชามันไม่ได้ เกิดมาก็เป็นแบบนี้แหละสังขารร่างกาย ห้ามไม่ได้สักอย่าง"
.
โอวาทตอนหนึ่งของหลวงพ่อสมบูรณ์





"...ธรรมะเปรียบเหมือนเกลือ
ใจของเราเปรียบเหมือนเนื้อ
เกลือเมื่อเอาใส่เนื้อแล้ว
เนื้อจะไม่เน่าไม่เหม็นกินได้นาน
ใจของเราก็เหมือนกัน มันเหม็นอยู่ทุกวัน
คือมันขาดธรรมะ..."

คำสอน
หลวงปู่บญเพ็ง เขมาภิรโต
ศิษย์ในองค์หลวงปู่ขาว อนาลโย





บุญนั้นผู้ถวายได้แล้วสำเร็จแล้วตั้งแต่ ตั้งใจหรือเจตนาในครั้งแรก ตลอดจนนำมาถวายสำเร็จ ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรอีก เพียงแต่ตั้งเจตนาดีเป็นกุศลหวังผล​ คือ ความสุข การพ้นจากทุกข์ทั้งปวงเท่านี้​ ก็พอแล้ว นั่นมันเป็นพิธีการหรือกฏเกณฑ์
อย่างหนึ่งของเขา ไม่ต้องอะไรทุกขั้นทุก
ตอนดอก.

โอวาทธรรมโดยพระครูวินัยธร (หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต) วัดป่าสุทธาวาส อ.เมือง จ. สกลนคร
(พ.ศ. ๒๔๑๓ - ๒๔๙๒)





#คำว่าเกิดแก่เจ็บตายคือสายธารแห่งกองทุกข์

เพราะไม่มีอะไรที่จะน่ากลัวยิ่งกว่ากองภพกองชาติของเรา “#และซากผีของเรา!”

เราไปกลัวกันแต่ผีภายนอก ไอ้ซากผีที่เป็นเรื่องของตัวเอง ซึ่งออกแสดงตัวในภพในชาตินั้น ๆ แล้วรวมตัวเข้ามากองให้เราเห็น เราไม่ค่อยประมวลมา พอให้กลัวกันสักชั่วขณะจิตบ้าง พอให้ความลืมตัวเบาบางลง คุณธรรมจะพอมีทางลอดเข้าสู่จิตใจบ้าง

เมื่อเห็นเช่นนั้นแล้วจะไม่มีความกลัวใดในโลก ที่จะกลัวมากยิ่งไปกว่าความกลัวซากของเจ้าของที่เกิดตาย เกลื่อนอยู่จนสุดสายตาที่ตนมองดูได้

คำว่า “เกิด แก่ เจ็บ ตาย” ก็คือ สายธารแห่งความทุกข์ ความลำบาก น้อยใหญ่ทั้งหลายนั่นเอง ถ้าเราสามารถเก็บกวาดเอาภพชาติของเรา ที่เคยเกิด แก่ เจ็บ ตาย มาในวัฏฏะนี้ แม้เพียงคนเดียวเท่านั้นมารวมกันเข้า หรือมารวมเป็นกองไว้ให้เราเป็นคนดูกองภพกองชาติของตน จะไม่มีอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่าดูภพชาติ หรือดูซากของตัวเองที่เคยเกิด แก่ เจ็บ ตาย มากี่กัป กี่กัลป์ นับไม่ถ้วน ซึ่งรวมมาอยู่ในกองเดียวกันนั่นเลย สิ่งน่ากลัวของปราชญ์ท่าน คือ ความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ในภพน้อย ภพใหญ่ ซากใหม่ ซากเก่า ของคนๆ เดียว ถ้ายิ่งหลายซาก หลายคนมารวมกันเข้า จะเป็นอย่างไรบ้าง คิดดูเอาเอง

ในกองภพชาตินั้น ไม่ใช่จะมีเพียงซากมนุษย์ที่เราเคยเกิดเป็นมนุษย์มาแล้วตายนั้นเลย จะมีซากอะไรต่ออะไรบ้างเต็มไปหมด ที่ไม่เคยเห็นเลย ก็จะได้เห็นในกองซากแห่งภพชาติของตนที่นำมากองไว้นั้น ซึ่งเป็นของบุคคลผู้เดียวเท่านั้น น่ากลัวว่าโลกมนุษย์เรานี้ แผ่นดินใหญ่นี่จะไม่มีที่กองที่เก็บเสียด้วยซ้ำ เมื่อเป็นเช่นนี้จะไม่น่ากลัวอย่างไรเล่า สิ่งที่เห็นว่าเป็นพิษ เป็นภัย ไม่เห็นมากมายอะไร เรายังกลัวมัน แม้แต่ผีเกิดมายังไม่เคยเห็นตัวผีก็ยังกลัวกัน ยิ่งเห็นตัวพิษภัยซึ่งเป็นเรื่องของเราเอง เป็นตัวเราเองมากองไว้ให้เราเห็น ทำไมเราจะไม่กลัว เพราะเป็นสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง ถ้าว่าซากผี เราก็เป็นผีให้เห็นชัดๆ อยู่แล้ว ไม่ทราบว่าเป็นซากผี ที่ออกไปจากเรา ไปเห็นเช่นนั้นน่ะ เป็นซากผีชนิดใดบ้าง เต็มไปหมด! สิ่งเหล่านี้นักปราชญ์ผู้ฉลาดท่านกลัวกัน แต่สัตว์และพวกเรากลับไม่สะดุดใจและกลัวกัน จึงโดนเอา โดนเอา แต่สิ่งที่ไม่กลัวนั้นแล ประจำภพชาติเรื่อยมา!

แม้เราเกิดมาในโลกนี้เป็นเวลานานก็ตาม เรายังไม่เคยเห็นเลย ซากชนิดนั้นๆ ที่ตนเคยเกิดเคยเป็นมาแล้ว และมารวมตัวให้เห็นอยู่เฉพาะหน้า ในกองซากอันเดียวกันกองใหญ่โตขนาดไหนด้วย และเป็นกองซากผีของสัตว์ชนิดใดด้วย ที่กองคละเคล้าอยู่ด้วยกันนั้น มันจะไม่น่ากลัวอย่างไรเล่า! แทบสลบไสลไปเป็นไร!

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๑๒ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๑๘