นวรัตน์ดอทคอม

ผู้ที่จะเที่ยวเอาภพ เอาชาติ
นับกัปป์ นับกัลป์ไม่ได้
ตั้งแต่โลกเป็นโลกมา
คือดวงจิตของเรานี่เอง

ดวงจิตของเรานี่เอง
เป็นผู้ก่อกรรมก่อเวรแล้วก่อเล่า
ไม่เบื่อสักที
ก็แม่นดวงจิตของเรานี่แหละ

เพราะเหตุนั้น
เราจึงต้องอบรมจิตใจของเราให้ดี
ให้ใจรู้เสีย
ใจนี่แหละมันเป็นผู้หลง
จนนับภพนับชาติไม่ได้
ภพน้อย ภพใหญ่
เที่ยวอยู่ในสังสารจักร์นี่

จึงให้เข้าใจเสียว่า
เจ้ากรรมนายเวรคือใจ
ตัวกรรมแม่นใจ

ดวงใจอันเดียว
วิญญาณอันเดียวเป็นตัวกรรม
แต่งกรรมเสียแล้วให้เวียนตายเวียนเกิดที่นี่ไม่เลิก

เรารู้จักแล้ว เราต้องควบคุมใจ
แนะนำสั่งสอนใจ
ทำใจของเราให้ผ่องแผ้ว

ว่าเอาย่อๆนี่แหละ
กว้างขวางก็ได้ยินมาพอแฮงแล้ว
เอาย่อๆ
ควบคุมใจเท่านั้นและเดี๋ยวนี้ ใจนี้

เจ้าของนรกก็แม่นใจนี่แหละ
ม่างนรกก็แม่นใจนี่แหละ

ครั้นมันไม่ดีละก็ ร้อน
เป็นทุกข์เหมือนใจจะขาด

ครั้นใจไม่ดีละก็ มันกลุ้ม
เป็นทุกข์จนฆ่าตัวตายนี่แหละ

ถือว่าเราเป็นเรา
นี่ก็เพราะใจนี่แหละ
ไม่ใช่อื่นดอก

เพราะมันไม่รู้
ท่านเรียกว่าอวิชชา
#ตัวใจนี่แหละอวิชา#

โอวาทธรรม
หลวงปู่ขาว อนาลโย







...พระเถระองค์หนึ่ง
ท่านไปบำเพ็ญใกล้สระแห่งหนึ่ง
มีผู้หญิงเขาลงไปเก็บดอกบัว
ขณะเก็บดอกบัวเขาก็ร้องรำทำเพลง
พระท่านก็พิจารณาตามเสียงเพลงนั้น
ให้รู้ให้เห็นทุกขสัจจะ สมุทัยสัจจะ
เพราะในขณะที่เขาร้องเพลง
เพลิดเพลินนั้น ก็คือ "เขาเป็นทุกข์"

ทุกข์เพราะกิเลสแผดเผาจิตใจ
เขาจึงระบายออกในลักษณะร้องเพลง
นั่นเรียกว่า เป็นความระบายกิเลส
ทั้งในขณะนั้น เขาก็มีความรักใคร่ยินดี
เพลิดเพลินอยู่ด้วยอำนาจของกิเลส
ซึ่งเป็นสมุทัยสัจจะบอกทุกขสัจจะ
ที่กิเลสแผดเผาจิตของเขาด้วย

แล้วพระท่านก็เกิดความสังเวช เกิด
ความเบื่อหน่าย จิตของท่านก็หลุดพ้น
ได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ เพราะอาศัย
เสียงเพลงนั้นเป็นตัวเหตุ ท่านก็น้อมนำ
มาพิจารณา"นิโรธ" ความรู้แจ้งก็เกิดขึ้น
กิเลสทั้งหลายก็หมดสิ้นไป.

โอวาทธรรม
หลวงปู่วัน อุตตโม





ลูกศิษย์ท่านพ่อคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่า
ครั้งแรกที่ไปพบท่าน ท่านก็ถามว่า
"เคยทำบุญที่ไหนบ้าง?"
เขาก็ตอบว่า ไปช่วยสร้างพระพุทธรูปที่วัดนั้น
ช่วยสร้างเมรุที่วัดนี้ ฯลฯ ท่านก็เลยถามอีกว่า
"ทำไมไม่ทำที่ใจล่ะ?"

"สร้างพระไว้ในใจของเรา
ได้บุญยิ่งกว่าสร้างพระข้างนอก"

ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก