กิเลสตัณหา

[รสมน]

อยู่ที่เราจะชั่งน้ำหนักว่าภาระไหนสำคัญกว่า ดูแลแม่หรือไปบวชไปปฏิบัติธรรม ถ้าเราเป็นอะไรไปก่อนจะทำอย่างไร ก็ต้องมีคนอื่นดูแลต่อ แต่ถ้าเรายังไม่พร้อม ก็ไปบวชไม่ได้อยู่ดี อยู่ที่ความพร้อมของเราด้วย ถ้ายังไม่พร้อมก็ไปบวชไม่ได้ เพราะยังมีความผูกพัน ความห่วง ความวิตกกังวล ไปบวชก็ไม่สามารถปฏิบัติให้เจริญก้าวหน้าได้ นี่ไม่ได้พูดถึงใครโดยเฉพาะ แต่ละคนต้องใช้วิจารณญาณของตนเอง ชั่งน้ำหนักดูความจำเป็น ดูกำลังของเราด้วย ถ้าไปบวชแล้วปฏิบัติไม่ได้ ก็อย่าเพิ่งไป ปฏิบัติในเพศของฆราวาสไปก่อน สร้างพละ ๕ คือ ศรัทธา วิริยะ สติ สมาธิ ปัญญา ไปก่อน ถือศีล ๘ ไปก่อน ช่วงที่ว่างจากภารกิจก็ภาวนาไป กลัวว่าจะอ้างภาระนี้แล้วไปทำภาระอื่น ภาระเลี้ยงดูพ่อแม่ก็ไม่ได้ทำตลอด ๒๔ ชั่วโมง เลี้ยงอาหารเช้ากลางวันเย็น วันละ ๓ มื้อ ระหว่างนั้นก็มีเวลาภาวนาได้ กลัวว่าจะมีภาระอื่นแถมมาด้วย ไหนๆจะต้องทำภาระเลี้ยงดูพ่อแม่แล้ว ก็ขอทำภาระอื่นด้วย ถ้าภาระเลี้ยงดูพ่อแม่อย่างเดียว บวชเป็นพระก็ดูแลได้ พระพุทธเจ้าทรงอนุญาตให้นำอาหารบิณฑบาต มาแบ่งให้บิดามารดาได้ก่อน เอาไปบวชเอาไปอยู่วัดได้ หลวงตาท่านก็เอาโยมแม่ท่านบวชชี แล้วก็เอาไปอยู่ที่วัด

ท่านก็ทำภาระทั้ง ๒ ส่วน ท่านทำภาระของท่านให้เสร็จก่อน พอภาระของท่านเสร็จแล้ว ท่านถึงมาโปรดโยมมารดา เอาไปบวชแล้วก็ไปอยู่ที่จังหวัดจันทบุรี ๑ พรรษา หลังจากนั้นก็กลับมาอยู่ที่วัดป่าบ้านตาด มาสร้างวัดป่าบ้านตาดในปี ๒๔๙๙ หลวงปู่มั่นมรณภาพปี ๒๔๙๒ ต้นปี ๒๔๙๓ ก็ถวายพระเพลิง ปีนั้นหลังจากเสร็จภารกิจของท่าน ท่านก็ไปจำพรรษาที่วัดป่าบ้านหนองผือ ปี ๒๔๙๔ ถึงปี ๒๔๙๗ ท่านไปอยู่ที่บ้านห้วยทราย บ้านของคุณแม่ชีแก้ว ปี ๒๔๙๘ ไปอยู่ที่จันทบุรี แล้วก็กลับมาสร้างวัดป่าบ้านตาดในปี ๒๔๙๙ ท่านก็ดูแลโปรดโยมแม่มาตลอด มีโอกาสก็สอนธรรมะให้ฟังอย่างต่อเนื่อง เรื่องอาหารการกินเรื่องยาก็ดูแลอย่างใกล้ชิด ท่านทำภาระของท่านให้เสร็จก่อน ตอนที่ยังไม่เสร็จ ท่านก็ไม่เกี่ยวข้องกับใคร ทุ่มเทเวลาให้กับการศึกษาและการปฏิบัติ ศึกษาได้เปรียญ ๓ ประโยคก็ออกปฏิบัติ พรรษาแรกที่ออกปฏิบัติท่านจำพรรษาอยู่ที่วัดป่าจักราช หลังจากนั้นก็ออกติดตามหลวงปู่มั่น ไปพบที่บ้านโคก จังหวัดสกลนคร ได้อยู่กับหลวงปู่มั่น ๘ พรรษา หลังจากหลวงปู่มั่นจากไปไม่นานท่านก็เสร็จงานของท่าน

ต่อจากนั้นท่านก็แบกภาระของผู้อื่น อบรมสั่งสอนลูกศิษย์ลูกหา พระเณรฆราวาสญาติโยม ในเบื้องต้นท่านจะพุ่งเป้าไปที่พระเณรเป็นหลัก อบรมสั่งสอนพระเณร ตั้งแต่หลวงปู่ลีมานี่ หลวงปู่ลีท่านก็บวชวันเผาศพหลวงปู่มั่นปี ๒๔๙๓ แล้วก็มีครูบาอาจารย์รูปอื่นตามศึกษากับท่าน หลวงปู่ลี หลวงปู่บุญมี หลวงปู่เพียร อาจารย์สิงห์ทอง อาจารย์สุพัฒน์ คุณแม่ชีแก้ว เป็นลูกศิษย์รุ่นแรกของหลวงตา ไปบุกเบิกวัดป่าบ้านตาดด้วยกัน หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันไปตั้งสำนักของตน แล้วก็มีพระเณรรุ่นหลังเข้ามาศึกษากันตามลำดับ จนถึงวาระสุดท้ายของท่าน ท่านก็อบรมพระเณรมาตลอด ช่วงระยะหลังๆก็สงเคราะห์ญาติโยมมากขึ้น เมื่อก่อนนี้ท่านไม่รับญาติโยมให้อยู่ในวัดมาก ให้อยู่ได้ทีละคน ๒ คน เพราะท่านต้องการความสงบ เวลาญาติโยมไปกราบท่าน มักจะถูกท่านว่า พอถูกว่าก็จะไม่กล้าไปกัน มีแต่พระเณรอยู่ในวัดกันเป็นหลัก แต่พอครูบาอาจารย์องค์ต่างๆที่อาวุโสกว่าท่านล่วงลับไป ญาติโยมก็ขาดที่พึ่ง ท่านก็เลยเมตตา ไม่ดุด่ามาก จึงมีญาติโยมเข้าไปอยู่ในวัดและไปทำบุญกันอย่างต่อเนื่อง จนถึงวันที่ท่านจากเราไป นี่แหละคือการทำภาระทั้ง ๒ ส่วน.

พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
วัดญาณสังวรารามฯ ชลบุรี

กำลังใจ ๕๙ กัณฑ์ที่ ๔๔๙
วันที่ ๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๕






"..อย่าพากันประมาทนอนใจว่ากิเลสคือเชื้อแห่งภพความเกิดตายไม่มีทางสิ้นสุด เป็นของเล็กน้อยไม่เป็นภัยแก่ตน แล้วไม่กระตือรือร้นเพื่อแก้ไขถอดถอนเสียแต่กาลที่ยังควรอยู่ เมื่อถึงกาลที่สุดวิสัยแล้ว จะทำอะไรกับกิเลสเหล่านี้ไม่ได้นะ จะว่าไม่บอกไม่เตือน คนและสัตว์ทุกข์ทรมานมาประจำโลก อย่าเข้าใจว่าเป็นมาจากอะไร แต่เป็นมาจากกิเลสตัณหาที่เห็นว่าไม่สำคัญและไม่เป็นภัยนั่นแล ผมค้นดูทางมาของการเกิดตาย และการมาของกองทุกข์มากน้อยจนเต็มความสามารถของสติปัญญาที่มีอยู่แล้ว ไม่มีอะไรเป็นตัวเหตุชักจูงจิตใจให้มาหาที่เกิดตายและรับความทุกข์ทรมานมากน้อยเลย มีแต่กิเลสตัวที่สัตว์โลกเห็นว่าไม่สำคัญและมองข้ามไปมาอยู่นี้ทั้งสิ้นเป็นตัวการสำคัญ.."

ภูริทตฺตธมฺโมวาท
พระครูวินัยธร (หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต) วัดป่าสุทธาวาส อ.เมือง จ. สกลนคร
(พ.ศ.๒๔๑๓-๒๔๙๒)







"... พวกเฮา มีความเกิด เป็นที่ตั้ง มีความแก่
... เป็นท่ามกลาง มีความ แตกสลายเป็นที่สุด
... โลก อันนี้ มันมีแต่ทุกข์ เฮาสิมาหลงหยัง
... กับโลกอันนี้ ..."
---------------------------------
#หลวงปู่ขาว_อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู
(พ.ศ. ๒๔๓๑ -​ ๒๕๒๖)







“ขอให้มีแต่ความสุขความเจริญ
ทั้งทางโลก และทางธรรม
ขอใ้ห้ทุกคนทำปีใหม่นี้ดีด้วยการ
ฝึกกายเราดี วาจาเราดี ใจเราดี”

พระอาจารย์ชยสาโร ภิกขุ







“ซ่างมันเถาะ ปีหยังกะตาม
มีมืด มีแจ้ง มันเป็นของสมมุติ
ให้พิจารณาโตเจ้าของ”

หลวงปู่บุญมี ปริปุณโณ