นวรัตน์ดอทคอม

บ้านเราก็ช่าง...สวนเราก็ตาม ลาภเราก็ช่าง..ยศเราก็ตาม #อะไรก็ช่างที่เรียกว่าของเรา..มันไม่ใช่

มันเหมือนกับท่าน้ำ เรือนเราก็อาศัยไปเฉย ๆ อย่างศาลาหลังนี้ล่ะ ไม่ใช่ของผู้ใด..อาศัยไป กุฏิเราอย่างนี้ก็อาศัยไปชั่วคราวเฉยๆ เรือน #เราก็อาศัยไปชั่วคราวเฉยๆอย่างนั้น

สักวันหนึ่งเขาก็หามลงหนีจากกุฏิหรอก เขาหามออกหนีจากเรือนหรอก เขาหามหนีจากบ้านหรอก มันจะเป็นเรื่องของพอปานนี้ แล้วทุกๆคน....#มันจะเสมอกันหมดอย่างนี้ทุกๆคน

พระโพธิญาณเถร (หลวงพ่อชา สุภทฺโท)







" #อะไรที่เป็นไปเพื่อดับความโลภ_ความโกรธ_ความหลง_อันนั้นเป็นธรรมเป็นวินัย

ไม่เป็นไปเพื่อละความโลภ ความโกรธ ความหลง อันนั้นไม่เป็นธรรมเป็นวินัย

อะไรที่เป็นไปเพื่อสั่งสมความโลภ ไม่เป็นไปเพื่อละความโลภใครจะว่าเป็นธรรมเป็นวินัยสักขนาดไหน มันสวนทางกับคำสอนพระพุทธเจ้า เราก็ต้องพิจารณา "
_______________________________________________
น้อมกราบโอวาทธรรม...พ่อแม่ครูอาจารย์
พระภาวนาวิสุทธิญาณเถร ( หลวงปู่แบน ธนากโร )





#หลงกายหลงจิตเรานี่เอง

“ คำว่าหลงๆ ทั้งหลายไม่ใช่หลงสิ่งอื่น หลงกายเรา หลงจิตเรานี้ คำว่ารู้ๆ ไม่ใช่รู้อะไร รู้กายและรู้จิตของเรานี่เอง ถ้าหากว่าเห็นจิตชัดลงไป ก็จะไม่หลงสังขารว่าเป็นจิต ถ้าหากว่ายังไม่เห็นจิตอยู่ตราบใด ก็ยังหลงว่าสังขารนั่นล่ะ เป็นจิตอยู่ตราบนั้น ”
_____________________________________________
พระภาวนาวิสุทธิญาณเถร ( หลวงปู่แบน ธนากโร )
วัดดอยธรรมเจดีย์ จ.สกลนคร







กราบ กราบ กราบ...โอวาทธรรมคำสอน
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

" การแสดงธรรม ผมระวังเอานักหนา ไม่แสดงแบบสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะธรรมไม่ใช่ธรรมสุ่มสี่สุ่มห้า การปฏิบัติธรรมก็มิได้ปฏิบัติแบบสุ่มสี่สุ่มห้า แต่ปฏิบัติอย่างมีกฏเกณฑ์มีข้อบังคับ มีระเบียบแบบแผนตำรับตำราพาดำเนิน เวลารู้ก็มิได้รู้สุ่มสี่สุ่มห้า แต่รู้ตามหลักความเป็นจริง ตามความสามารถมากน้อยเพียงไร พระนักปฏิบัติจึงควรระวังและสำนึกตัวเองว่า เรามิใช่พระสุ่มสี่สุ่มห้า แต่เป็นพระที่มีระเบียบธรรมวินัย คือองค์แทนของพระศาสดาเป็นเครื่องปฏิบัติดำเนิน "

จากประวัติพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต
โดย พระธรรมวิสุทธิมงคล
หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด จังหวัดอุดรธานี








#สมาธิอบรมปัญญา
#ปัญญาอบรมสมาธิ

"...ความจริงการภาวนาเพื่อให้ใจสงบ ถ้าสงบด้วยวิธีปลอบโยนโดยทางบริกรรมไม่ได้ ต้องภาวนาด้วยวิธีปราบปรามขู่เข็ญ คือค้นคิดหาเหตุผลในสิ่งที่จิตติดข้องด้วยปัญญา แล้วแต่ความแยบคายของปัญญา จะหาอุบายทรมานจิตดวงพยศ จนปรากฏใจยอมจำนนตามปัญญาว่า เป็นความจริงอย่างนั้นแล้วใจจะฟุ้งซ่านไปไหนไม่ได้ ต้องหยั่งเข้าสู่ความสงบ เช่นเดียวกับสัตว์พาหนะตัวคะนอง ต้องฝึกฝนทรมานอย่างหนักจึงจะยอมจำนนต่อเจ้าของ

ฉะนั้นในเรื่องนี้จะขอยกอุปมาเป็นหลักเทียบเคียง เช่น ต้นไม้บางประเภท ตั้งอยู่โดดเดี่ยวไม่มีสิ่งเกี่ยวข้อง ผู้ต้องการต้นไม้นั้นก็ต้องตัดด้วยมีดหรือขวาน เมื่อขาดแล้ว ไม้ต้นนั้นก็ล้มลงสู่จุดที่หมาย แล้วนำไปได้ตามต้องการ ไม่มีความยากเย็นอะไรนัก แต่ไม้อีกบางประเภท ไม่ตั้งอยู่โดดเดี่ยว ยังเกี่ยวข้องอยู่กับกิ่งแขนงของต้นอื่นๆ อีกมาก ยากที่จะตัดให้ลงสู่ที่หมายได้ ต้องใช้ปัญญาหรือสายตาตรวจดู สิ่งเกี่ยวข้องของต้นไม้นั้นโดยถี่ถ้วน แล้วจึงตัดต้นไม้นั้นให้ขาด พร้อมทั้งตัดสิ่งเกี่ยวข้องจนหมดสิ้นไป ไม้ย่อมตกหรือล้มลงสู่ที่หมายและนำไปได้ตามความต้องการฉันใด จริตนิสัยของคนเราก็ฉันนั้น

คนบางประเภท ไม่ค่อยมีสิ่งแวดล้อมเป็นภาระกดถ่วงใจมาก เพียงใช้คำบริกรรมภาวนา พุทโธ ธัมโม สังโฆ เป็นต้น บทใดบทหนึ่งเข้าเท่านั้น ใจก็ได้รับความสงบเยือกเย็นเป็นสมาธิลงได้ กลายเป็นต้นทุนหนุนปัญญา ให้ก้าวหน้าต่อไปได้อย่างสบายที่เรียกว่า สมาธิอบรมปัญญา

แต่คนบางประเภท มีสิ่งแวดล้อมเป็นภาระกดถ่วงใจมาก และเป็นนิสัยชอบคิดอะไรมากอย่างนี้ จะอบรมด้วยคำบริกรรมอย่างที่กล่าวมาแล้วนั้น ไม่สามารถที่จะยังจิตให้หยั่งลงสู่ความสงบเป็นสมาธิได้ ต้องใช้ปัญญาไตร่ตรองเหตุผล ตัดต้นเหตุของความฟุ้งซ่านด้วยปัญญา เมื่อปัญญาได้หว่านล้อมในสิ่งที่จิตติดข้องนั้นไว้อย่างหนาแน่นแล้ว จิตจะมีความรู้เหนือปัญญาไปไม่ได้ และจะหยั่งลงสู่ความสงบเป็นสมาธิได้ ฉะนั้นคนประเภทนี้ จะต้องฝึกฝนจิตให้เป็นสมาธิได้ด้วยปัญญา ที่เรียกว่าปัญญาอบรมสมาธิ
ตามชื่อหัวเรื่องที่ให้ไว้แล้วในเบื้องต้นนั้น เมื่อสมาธิเกิดมีขึ้นด้วยอำนาจปัญญา อันดับต่อไปสมาธิก็กลายเป็นต้นทุนหนุนปัญญาให้มีกำลังก้าวหน้า สุดท้ายก็ลงรอยเดียวกันกับหลักเดิมที่ว่า สมาธิอบรมปัญญา

ผู้ต้องการอบรมใจให้เป็นไปเพื่อความฉลาด รู้เท่าทันกลมายาของกิเลส อย่ายึดปริยัติจนเกิดกิเลส แต่ก็อย่าปล่อยวางปริยัติจนเลยศาสดา ผิดพระประสงค์ของพระพุทธเจ้าทั้งสองนัย คือ ในขณะที่ทำสมาธิภาวนา อย่าส่งใจไปยึดปริยัติจนกลายเป็นอดีตอนาคตไป ให้ตั้งจิตลงสู่ปัจจุบัน คือ เฉพาะหน้า มีธรรมที่ตนเกี่ยวข้องเป็นอารมณ์เท่านั้น เมื่อมีข้อข้องใจ ตัดสินใจลงไม่ได้ว่าถูกหรือผิด เวลาออกจากที่ภาวนาแล้ว จึงตรวจสอบกับปริยัติ แต่จะตรวจสอบทุกขณะไปก็ผิด เพราะจะกลายเป็นความรู้ในแบบ ไม่ใช่ความรู้เกิดจากภาวนา ใช้ไม่ได้

สรุปความ ถ้าจิตสงบได้ด้วยอารมณ์สมถะ คือ คำบริกรรมด้วยธรรมบทใด ก็บริกรรมบทนั้น ถ้าจะสงบได้ด้วยปัญญาสกัดกั้นโดยอุบายต่างๆ ก็ต้องใช้ปัญญาเป็นพี่เลี้ยงเพื่อความสงบเสมอไป ผลรายได้จากการอบรมทั้งสองวิธีนี้ คือ ความสงบและปัญญา อันจะมีรัศมีแฝงขึ้นจากความสงบนั้นๆ.."

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด จังหวัดอุดรธานี






#คนอื่นเขาไม่ดีก็ช่างเขาปะไร

"... เราจะไปเดือดร้อนทำไม กับความไม่ดี
ของคนอื่น
... ใครเขาจะมาว่าอะไรตัว คำพูดนั้น ออก
จากปากใคร
... ก็เข้าหูคนพูดก่อน เราจะไปรับทำไม ถ้าเราเป็นคนดีแล้ว
... เราไม่ต้องไปรับรู้เจ็บร้อนอะไร ใช่ไหมล่ะ
รักษาความดี
... ของเราไว้ให้สงบแน่วแน่มั่นคง น่านแหละ
เรียกว่าเราดีแน่จริงละ ใช่ไหม หือ... "

#จากหนังสือ_เรื่องที่คุยกันกับลูกศิษย์
#หลวงตาพระมหาบัว_ญาณสัมปันโน






"ภายใต้หนังกำพร้าของคนเรามีแต่ความโสโครก น่าเกลียด น่าสะอิดสะเอียน มีอวัยวะภายใน เช่น ตับ ไต ไส้น้อย ไส้ใหญ่ กระเพาะ น้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำหนอง น้ำดี อุจจาระ ปัสสาวะ เหงื่อไคล ขังอยู่ภายในร่างกาย โดยมีหนังกำพร้าห่อหุ้มอยู่

ถ้าลอกหนังออกจะเห็นร่างมีเลือดไหลโซมกาย เนื้อที่ปราศจากผิวหนังห่อหุ้มจะมองไม่เห็นความสวยสดงดงามเลย มองแล้วอยากจะอาเจียนมากกว่าน่ารัก ที่พอจะมองเห็นว่าสวยงามก็ตรงผิวห
นังห่อหุ้มเท่านั้น

ผิวหนังนี้ก็ใช่ว่าจะเกลี้ยงเกลาเสมอไปไม่ คนเราต้องคอยอาบน้ำชำระล้างทุกวันเพราะสิ่งโสโครกเหงื่อไคลภายในหลั่งไหลออกมาลบเลือนความผุดผ่องของผิวกายอยู่ตลอดวัน

ถ้าไม่คอยชำระล้างก็จะสกปรกเหม็นสาบน่ารังเกียจ ทางช่องทวารขับถ่ายอุจจาระปัสสาวะ ก็หลั่งไหลออกมาตามกำหนดเวลาของมันทุกวัน น่ารังเกียจ เลอะเทอะโสมม ซึ่งเจ้าของไม่ปรารถนาจะแตะต้องทั้งๆ ที่เป็นของในกายของตัวเอง

ยิ่งพิจารณาไปคนเราก็คือส้วมเคลื่อนที่ หรือป่าช้าที่บรรจุซากศพเคลื่อนที่ และเป็นผีเน่าที่เดินได้ดีๆ นี่เอง"

...หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ